Kapitel 1. 1 (157 - 161)

157) Ilminn af brenndri myrru leggur fyrir vit þeirra, og hann boðar þeim, að nú séu þau sátt við guð, sátt við alla heilaga og sátt við allt á himni og jörðu; sælan og elskan og gleðin fylla þau, svo að þau svimar.
Der Duft von verbrannter Myrrhe steigt vor ihnen auf und verkündet ihnen, daß sie nun mit Gott versöhnt sind, mit allen Heiligen und allem auf Himmel und Erden, Freude und Liebe und Seligkeit erfüllen sie, so daß ihnen schwindlig wird.

158) Þau eru utan við sig af sælu, vita hvorki í þennan heim né annan, þegar presturinn lýsir blessun guðs yfir þeim.
Sie sind außer sich vor Freude, vita hvorki í þennan heim né annan, während der Pfarrer ihnen Gottes Segen spendet.

159) Og þá hljómar brúðkaupsljóðið - - ."
Und dann erklingt das Hochzeitslied ...“

160) Kristín lagði aftur augun meðan hún talaði, og svipur hennar skein af lífslöngun og gleði.
Kristín lagði aftur augun, während sie sprach, und ihr Gesicht leuchtete vor Lebensfreude.

161) "Hugsaðu til þess, Dóra mín, hvað það væri sælt að eiga mann, - mann, sem elskaði mig og enga aðra.
„Denk nur, meine Dóra, wie herrlich es wäre, einen Mann zu haben – einen Mann, der mich liebt und keine andere.