Donnerstag, 12. September 2024

Kapitel 1. 4 (142 - 159)

142) Ég heyrði hann gráta hástöfum af iðrun yfir minningunum um æskubrek sín og ákalla guð og menn um að fyrirgefa sér þau.
Ich hörte ihn mit lauter Stimme weinen vor Reue über Erinnerungen an seine Jugendstreiche und Gott und die Menschen bitten, sie ihm zu verzeihen.

143) Ég sá máttinn draga smám saman af honum og vissi, að hann var að dauða kominn.
Ich sah, wie ihn allmählich die Kraft verließ, und wußte, daß er sterben würde.

144) Ó, mig langaði svo undur mikið til að bjarga honum.
Oh, ich sehnte mich so sehr danach, ihn zu retten.

146) Ég hafði enga ró.
Ich hatte keine Ruhe.

147) Ég þaut eins og hvirfilvindur, - ég vissi ekki hvert, til að reyna að leita honum einhverrar hjálpar.
Ich sauste davon wie ein Wirbelwind – ich wußte nicht, wohin –, um zu versuchen, ihm zu helfen.

148) Ég var utan við mig af skelfingu.
Ich war außer mir vor Entsetzen.

149) En jafnan kom ég til hans aftur; hvert sem ég þaut, gat ég með engu móti slitnað frá þessari hörmulegu sjón, að horfa upp á dauðastríð hans.
Aber ich fand ihn doch; wo ich hingeeilt war, konnte ich mich auf keine Weise von diesem schrecklichen Anblick losreißen, davon, seinen Todeskampf mitanzusehen.

150) Loks held ég, að hann hafi komið auga á mig, - en það var rétt um leið og hann gaf upp andann.
Schließlich dachte ich, daß er mich sah – und da gab er den Geist auf.

151) Þá missti ég sjónar af honum - og fann um leið, að þú hélst um höndina á mér."
Dann verlor ich ihn aus den Augen – und merkte, daß du mir die Hände hieltest.“

152) Kristín þagnaði og andvarpaði.
Kristín verstummte und holte Luft.

153) Halldóra horfði þegjandi á hana, og þó að henni væri þetta allt saman óskiljanlegt, var hún ekki í minnsta vafa um, að Kristín segði hvert orð satt, að þetta hefði allt saman borið fyrir hana í svefninum eða leiðslunni.
Halldóra sah sie schweigend an, und obwohl ihr all das völlig unverständlich war, war sie kein bißchen im Zweifel, daß Kristín mit jedem Wort die Wahrheit gesagt hatte, daß ihr all das im Schlaf oder in der Trance erschienen war.

154) Hún lagði engan trúnað á það, að allt hefði gengið til, eins og Kristín sagði frá; hún vonaði fastlega, að þetta væri eins og aðrir marklausir draumórar; til allrar hamingju væri ekki von svo skelfilegra tíðinda.
Sie vertraute nicht darauf, daß alles so zugegangen war, wie Kristín gesagt hatte; sie hoffte fest, daß dies ein bedeutungsloser Traum wie andere sei; zum Glück aller bestand wenig Aussicht auf ein so schreckliches Ereignis.

155) Hún lét þó ekki hug sinn uppi við Kristínu, því að hún sá, að hún trúði því hiklaust, að hún hefði séð allan þennan sorglega sannleika heiman úr hvílu sinni, og bráðum mundi þetta allt fá fulla staðfestingu.
Sie ließ sich jedoch gegenüber Kristín nichts anmerken, weil sie sah, daß sie felsenfest glaubte, daß sie wirklich all diese traurigen Ereignisse zu Hause vom Bett aus gesehen hatte und sich dies bald bestätigen würde.

156) Það undraði hana mest af öllu, að aldrei hafði hún séð Kristínu jafnhraustlega og nú.
Am meisten wunderte es sie, daß sie Kristín noch nie so gesund gesehen hatte wie jetzt.

157) "Nú er ég viss um, að mér batnar, Dóra mín," mælti Kristín eftir nokkra þögn.
„Nun bin ich sicher, daß ich auf dem Weg der Besserung bin, meine Dóra“, sagte Kristín nach einer Weile Schweigen.

158) "Ég vildi, að guð gæfi, að svo yrði," andvarpaði Halldóra.
„Ich wollte, daß Gott gäbe, daß es so wird“, hauchte Halldóra.

159) "Já, Dóra mín.
„Ja, meine Dora.

Keine Kommentare:

Kommentar veröffentlichen

Buch

Der Blog ist jetzt auch in Buchform erhältlich: https://buchshop.bod.de/ein-aufgehender-stern-9783819299667