Kapitel 1. 5 (59 - 69)

59) Minna var ekki að nefna en að hann yrði hirðstjóri yfir öllu Íslandi, riddari af aðli og handgenginn maður konungsins.
Die Absicht war keine geringere, als daß er hirðstjóri von ganz Island würde, ein Ritter und Vertrauter des Königs.

60) Hann var vaninn á það frá blautu barnsbeini, að allt lifandi skriði fyrir honum, smjaðraði fyrir honum og þóknaðist honum í öllu, og loks urðum við foreldrar hans að lúta höfði fyrir honum.
Er war von Kindesbeinen an daran gewöhnt, daß alle Leute vor ihm krochen, ihm schmeichelten und es ihm in allem rechtmachten, und schließlich zogen sogar wir Eltern vor ihm den Kopf ein.

61) Veslings systur hans var - mér liggur við að segja fórnað hans vegna.
Seine arme Schwester wurde – ich möchte beinahe sagen, ihm geopfert.

62) Hún hefir verið látin liggja vanhirt, og dauðanum í alls konar myndum stöðugt haldið fyrir augunum á henni.
Sie lag tot und verlassen da, und der Tod stand ihr in all seinen Bildern vor Augen.

63) Enginn unglingur er svo góður að upplagi, að hann spillist ekki við slíkt uppeldi.
Kein Jüngling hat einen so gutn Charakter, daß er von solcher Erziehung nicht verdorben würde.

64) Og Þorleifur minn var ekki eins saklaus og þú segir mér nú.
Und mein Þorleifur war nicht so unschuldig, wie du es mir nun sagst.

65) Hann var mér góður, en hann mat að litlu ráð mín.
Er war mit gut, aber er hörte kaum auf meinen Rat.

66) Og hann var ekki öllum nágrönnum sínum góður.
Und er war nicht allen seinen Nachbarn gut.

67) Enginn hafði hreinlyndi til að segja okkur foreldrum hans af æskubrekum hans, en við heyrðum kurrið og ískrið allt í kringum okkur.
Keiner hatte die Ehrlichkeit, seinen Eltern von seinen Jugendstreichen zu erzählen, aber wir hörten das Knurren und Quietschen ringsum.

68) Björn riddari heyrði það líka, þó að hann væri enn þá meira blindaður af dálætinu á syni sínum en ég.
Ritter Björn hörte es auch, obwohl er vor Liebe zu seinem Sohn noch geblendeter war als ich.

69) Þetta er yfirsjónin, sem guð er nú að minna mig á, og þess vegna er gráturinn mér svo þungur.
Das ist die Prophezeiung, an die Gott mich nun erinnert, und deswegen ist mein Weinen so schwer.