Montag, 28. Oktober 2024

Kapitel 2. 1 (256 - 271)

256) "Kallið þá í gegnum dyrnar - eða skráargatið, - eða vegginn, ef skráargatið er líka byrgt," mælti riddarinn og hafði gaman af vöflum þessarar gömlu siðsemdardrósar.
„Ihr ruft durch die Tür – oder das Schlüsselloch – oder die Wand, wenn das Schlüsselloch verdeckt ist“, sagte der Ritter und amüsierte sich über die Verlegenheit dieser alten Tugendwächterin.

257) Segið henni, að það sé vinkona hennar - og okkar allra, - sem hún hefir sjálf gert orð eftir.
Sagt ihr, daß ich ihre Freundin sehe – und unser aller –, von der sie gesprochen hat.

258) Ef þið komið ykkur ekki að þessu, skal ég gera það," og riddarinn gerði sig líklegan til að ganga mitt inn í kvennaskarann.
„Wenn ihr nicht kommt, tue ich es“, und der Ritter war im Begriff, mitten in die Schar der Frauen hineinzugehen.

259) Forstöðukonan virti Halldóru fyrir sér hátt og lágt, vó hana og mældi með augunum.
Die Wortführerin sah Halldóra groß und schlank vor sich stehen, musterte sie und schätzte sie ein.

260) Síðan gekk hún þegjandi inn að dyrunum og gerði það, sem fyrir hana var lagt.
Dann ging sie schweigend zur Tür und tat das, was sie vorhatte.

261) "Hver er það?" var svarað fyrir innan.
„Wer ist das?“ wurde von innen geantwortet.

262) Forstöðukonan leit spyrjandi fram í dyrnar.
Die Wortführerin schaute fragend aus der Tür.

263) "Segið henni, að ég heiti Halldóra," mælti Halldóra.
„Sagt ihr, daß ich Halldóra heiße“, sagte Halldóra.

264) Forstöðukonan kallaði nú nafnið inn.
Die Wortführerin rief den Namen hinein.

265) "Halldóra, Halldóra!" var kallað feginsamlega fyrir innan.
„Halldóra, Halldóra!“ wurde drinnen froh gerufen.

266) "Hún er velkomin hingað inn til mín."
„Sie ist mir willkommen.“

267) Björn riddari leit brosandi til Halldóru, um leið og hann benti henni með hendinni, að nú væru henni dyrnar opnar.
Ritter Björn wandte sich lächelnd Halldóra zu und gab ihr mit Handzeichen zu verstehen, daß ihr nun die Türen offenstanden.

268) Halldóra rétti honum hönd sína og þakkaði honum innilega það vinsamlega lítillæti, sem hann hafði sýnt henni, og þá aðstoð, sem hann hafði veitt henni.
Halldóra reichte ihm die Hand und dankte ihm herzlich für die freundliche Bescheidenheit (?), die er ihr erwiesen hatte, und für die Unterstützung, die er ihr gegeben hatte.

269) Án hans fulltingis hefði hún fráleitt náð fundi Kristínar að þessu sinni.
Ohne seine Hilfe wäre sie wohl nicht zu Kristín gelangt.

270) "Við sjáumst seinna," mælti Björn riddari, um leið og hann kvaddi hæversklega og gekk út aftur.
„Wir sehen uns später“, sagte Ritter Björn, verabschiedete sich bescheiden und ging wieder hinaus.

271) En Halldóru var gangurinn greiður inn til brúðarinnar.
Aber Halldóra war schon zur Braut hineingegangen.

Keine Kommentare:

Kommentar veröffentlichen

Buch

Der Blog ist jetzt auch in Buchform erhältlich: https://buchshop.bod.de/ein-aufgehender-stern-9783819299667