Sonntag, 15. Oktober 2023

Kapitel 1. 1 (253 - 270)

253) Kannske sálin sé á stöðugu flakki meðal mannanna, leitandi að líkama, sem allur er fúnaður sundur niðri í moldinni?
Vielleicht befindet sich die Seele auf einer ständigen Wanderschaft unter den Menschen und sucht nach einem Körper, der schon ganz in der Erde vermodert ist?

254) Kannske hún sjái og heyri allt, sem mennirnir hugsa og hafast að, en geti með engu móti gert sig skiljanlega, af því hana vantar líkama, - alveg eins og þegar ég er einhvers staðar hjá pabba og hann veit ekkert af mér?
Vielleicht sieht und hört sie alles, was die Menschen denken und tun, und gibt auf keine Weise zu verstehen, daß ihr der Körper fehlt – so wie ich immer bei Papa bin und er nichts von mir weiß?

255) Kannske ég sé í raun og veru oft búin að deyja, þó að ég hafi enn þá alltaf náð til líkamans, áður en hann var orðinn með öllu óhæfur til bústaðar fyrir sál? ???

256) Hver veit -?
Wer weiß?

257) Eitt er undarlegast.
Eins ist das Seltsamste.

258) Ég sé aldrei nokkra veru á þessu flakki, sem ég gæti búist við að hitta í hinu lífinu.
Ich sehe nie Wesen auf dieser Wanderschaft, die ich in diesem Leben sehen müßte.

259) Ég sé lifandi fólk, en aldrei dautt fólk.
Ich sehe lebende Menschen, aber nie tote Menschen.

260) Ég sé aldrei engla eða helga menn, aldrei guðs móður, - ekkert af því, sem mér er fyrirheitið, að ég skuli fá að sjá eftir dauðann.
Ich sehe nie Engel oder Heilige, nie die Muttergottes – keinen von denen, die ich nach dem Tod sehen sollte.

261) Ég er alltaf einsömul og vinalaus á þessu flakki.
Ich bin ganz einsam und ohne Freunde auf dieser Wanderschaft.

262) Ó, elsku Dóra mín.
Oh, meine liebe Dóra.

263) Ég kvíði svo undur mikið fyrir því að deyja.
Ich habe solche Angst, zu sterben.

264) Ég er viss um, að dauðinn er svona.
Ich bin sicher, daß der Tod so ist.

265) Mér líður alltaf svo illa, þegar ég sé einhvern eiga bágt og ég get ekki hjálpað honum nokkra vitund eða huggað hann.
Ich leide immer so sehr, während ich jede Wunde sehe und ihm nicht helfen oder ihn trösten kann.

266) Ég kvíði alltaf fyrir því í leiðslunni að verða of lengi burtu frá líkamanum, svo að hann verði grafinn, en ég dæmd til ævinlegrar leiðslu, - ævinlegrar aðgerðarleysisskoðunar á lífi, sem ég engan þátt get tekið í."
Ich habe immer Angst davor, weit weg von ihm zu sein, so daß er ins Grab sinken kann und ich zu ewigem Kummer verurteilt bin – zu ewigem Leben, an dem ich nicht teilhaben kann.“

267) "Talaðu ekki svona mikið, elskan mín.
„Sprich nicht so viel, meine Liebe.

268) Gerðu það fyrir mig að reyna nú heldur að sofna."
Tu mir den Gefallen und versuche, jetzt zu schlafen.“

269) "Elsku Dóra mín.
„Meine liebe Dóra.

270) Ég er viss um, að meðan þú heldur um höndina á mér, getur dauðinn ekki tekið mig í svefninum."
Ich bin sicher, wenn du meine Hände hältst, wird der Tod mich nicht im Schlaf holen.“

Keine Kommentare:

Kommentar veröffentlichen

Kapitel 2. 4 (84 - 100 (Ende))

84) Ómurinn af söngnum fór dvínandi eftir því sem skipið fjarlægðist . Das Echo des Gesangs schwächte sich ab, je weiter das Schiff sich en...