77) Þorleifur hafði ekki búist við slíkri festu og ró í svarinu.
Þorleifur hatte nicht mit solcher Festigkeit und Ruhe in der Antwort gerechnet.
78) Hann skildi það svo, að nú væri systir hans búin fyrir fullt og allt að yfirvinna allan ótta við dauðann og horfði jafnvel framan í hann sem kæran vin og lausnara.
Er verstand es so, daß seine Schwester jetzt alle Angst vor dem Tode überwunden hatte und ihm wie einem lieben Freund und Erlöser entgegensah.
79) Hann gat engu orði upp komið.
Er brachte kein Wort heraus.
80) Hann laut ofan að systur sinni til að kyssa hana, og augu hans fylltust af tárum.
Er beugte sich über seine Schwester, um sie zu küssen, und seine Augen füllten sich mit Tränen.
81) "Vertu sæll, elsku bróðir minn!
„Sei glücklich, mein lieber Bruder!
82) Hver, sem kjör mín verða, óska ég þér alls góðs og ann þér með gleði þeirrar hamingju, sem - líklega - bíður þín."
Dem, der mich wertschätzt, wünsche ich alles Gute und gönne dir mit Freuden all das Glück, das dich – wahrscheinlich – erwartet.“
83) Að svo mæltu vafði hún handleggjunum um háls bróður síns og þrýsti honum ofan að brjósti sér með meira afli en vænta hefði mátt af henni.
Und nach diesen Worten schlang sie ihrem Bruder die Arme um den Hals und drückte ihn an sich – mit mehr Kraft, als er von ihr erwartet hatte.
84) Þorleifur skildi, að þetta var skilnaðarkoss hennar.
Þorleifur begriff, daß dies ihr Abschiedskuß war.
85) Hún var nú loks sannfærð um það, að hann ætti að lifa og hún að deyja.
Sie war nun endlich überzeugt, daß er leben und sie sterben würde.
86) Og hún tók sínu hlutskipti með hetjulegu jafnaðargeði.
Und sie nahm ihr Schicksal mit heldenhafter Gefaßtheit hin.
87) Hann losaði sig bráðlega úr faðmlögum hennar og flýtti sér út úr herberginu.
Er löste sich schnell aus ihren Armen und hastete aus dem Zimmer.
88) "Ég heyrði allt, sem þið sögðuð í kringum mig," mælti Kristín við Halldóru, þegar hann var farinn.
„Ich hörte alles, was um mich herum gesagt wurde“, sagte Kristín zu Halldóra, als er gegangen war.
89) "En ég var sem fjötruð í rúminu.
„Aber ich war ans Bett gefesselt.
90) Mér var ómögulegt að hreyfa legg né lið, fyrr en bróðir minn kom að rúminu til mín.
Es war mir unmöglich, ein Glied zu rühren, bevor mein Bruder an mein Bett kam.
91) Þá var eins og fjötrarnir féllu af mér."
Da war es, als würden die Fesseln von mir abfallen.“
92) Hún þagði litla stund og bætti síðan við:
Sie schwieg eine kleine Weile und fuhr dann fort:
93) "Ég heyrði líka það, sem presturinn sagði um leið og hann fór út.
„Ich habe auch gehört, was der Priester sagte, als er ging.
94) Ég er búin að heyra eitthvað þvílíkt svo oft, að það er fyrir löngu hætt að hrella mig.
Ich habe das so oft gehört, daß es schon vor langer Zeit aufgehört hat, mich zu erschrecken.
95) Ég missi ekki lífsvonina fyrir því.
Ich verliere deshalb nicht den Lebensmut.
96) Þeir lifa oft lengst, sem með orðum eru deyddir."
Totgesagte leben oft länger.“
Montag, 2. September 2024
Abonnieren
Kommentare zum Post (Atom)
Kapitel 2. 4 (84 - 100 (Ende))
84) Ómurinn af söngnum fór dvínandi eftir því sem skipið fjarlægðist . Das Echo des Gesangs schwächte sich ab, je weiter das Schiff sich en...
-
28) Þrír landsfjórðungar lögðu þar saman, og vildi enginn öðrum eftir gefa að rausn og metnaði . Drei landsfjórðungar lagen dort zusammen,...
-
1) Hljótt var í bænum eftir brottför þeirra Þorleifs og manna hans, - óvanalega hljótt . Still war es im Dorf nach dem Aufbruch von Þorlei...
-
37) Nú var hún há og hnarreist sem valkyrja, fagurlega vaxin, full að vöngum, hæfilega holdug og að öllu hin hraustlegasta og föngulegasta ....
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen