Kapitel 2. 3 (11 - 32)

11) Var hann í lifrauðum kyrtli úr silkiflosi, mjög búnum og gullsaumuðum, gyrtur logagylltu belti, og hékk við það gullbúið sverð.
„Er trug einen leuchtend roten Mantel aus Seidenstoff, sehr prächtig und mit goldenen Nähten, umgürtet mit einem goldglänzenden Gürtel, an dem ein goldverziertes Schwert hing.“

12) Að neðan var hann í aðskornum silkihosum, sem féllu fast að öllum vöðvum, með silfurspennta skó og gyllta spora.
„Unten trug er enge Seidenhosen, die eng an allen Muskeln anlagen, mit silberbeschlagenen Schuhen und goldenen Sporen.“

13) Kápan hékk laus yfir herðarnar og var fóðruð með dýrum loðskinnum.
Der Mantel hing locker über den Schultern und war mit edlem Pelz gefüttert.

14) Á höfði bar hann húfu úr heiðbláu silkiflosi, og blakti á henni stór, drifhvít strútsfjöður.
Auf dem Kopf trug er eine Mütze aus himmelblauem Seidenstoff, und darauf wehte eine große, schneeweiße Straußenfeder.

15) Hann laut brúðinni hæversklega á hirðmannavísu og bauð henni arm sinn til stuðnings.
Er neigte sich höflich zur Braut auf höfische Weise und bot ihr seinen Arm zur Unterstützung an.

16) Það var sem sólin hefði skreytt Inn-nesin fegursta skrúða sínum þennan dag, brúðkaupinu í Viðey til virðingar.
Es war, als hätte die Sonne Inn-nes (???) mit ihrem schönsten Schmuck an diesem Tag geschmückt, zur Ehre der Hochzeit in Viðey.

17) Öllum þeim regnskýjum, sem sumarlangt þekja að jafnaði þennan mesta illviðra-afkima veraldarinnar, var svipt hátíðlega til hliðar, og láð og lögur baðaðist í blíðu og heitu sólskini.
Alle die Regenwolken, die normalerweise während des ganzen Sommers dieses größte Unwettergebiet der Welt bedecken, wurden feierlich zur Seite geschoben, und Land und Meerbadeten im milden und warmen Sonnenlicht.

18) Fjöllin undir sól að sjá stóðu sveipuð myrkblárri hitamóðu, og Esjan að baki brúðfararinnar, sem sólin skein beint framan á, skipti fagurlega litum.
Die Berge standen unter der Sonne in einen dunkelblauen Hitzeschleier gehüllt, und die Esja hinter der Braut, auf die die Sonne direkt schien, wechselte schön die Farben.

19) Uppi á landi skinu græn túnin í grýttum holtunum, eins og auð og frjósöm rjóður í skógi, þar sem allir stofnarnir voru af steini.
Oben im Land leuchteten die grünen Wiesen in den steinigen Hügeln, wie reiche und fruchtbare Lichtungen im Wald, wo alle Stämme aus Stein waren.

20) Blærinn, sem andaði, var á norðan, - hreinn og andsvalur fjallablær, kominn langa leið norðan af auðu íshafinu, yfir heiðar og jökla, og hafði skilið síðasta sorann eftir á Skarðsheiðinni.
Der Wind, der wehte, kam aus dem Norden -ein reiner und erfrischender Bergwind, der einen langen Weg aus dem leeren Eismeer zurückgelegt hatte, über Hochländer und Gletscher, und hatte den letzten Schmutz auf der Skarðsheiði zurückgelassen.

21) Hann náði varla ofan á sjóinn í hlé við eyna.
Er erreichte kaum das Wasser in der Bucht neben der Insel.

22) Þar speglaðist sólin í blíðlygnu sundinu, og skip Bjarnar riddara lágu sem greypt í gler.
Dort spiegelte sich die Sonne im sanften Sund, und die Schiffe von Ritter Björn lagen wie in Glas eingraviert.

23) En það fegursta og göfugasta, sem sólin skein á í Viðey þennan minnisstæða dag, var brúðurin sjálf.
Aber das Schönste und Edelste, auf das die Sonne an diesem denkwürdigen Tag in Viðey schien, war die Braut selbst.

24) Fyrst er hún kom út í sólskinið, naut fegurð hennar og prýði sín til fulls.
Als sie zum erstenmal ins Sonnenlicht trat, genoß sie ihre Schönheit und Pracht in vollem Maße (vielleicht besser: kam ihre Schönheit zur Geltung?).

25) Dýrgripir þeir, sem hún bar, stráðu geislum út frá henni, og af augum hemnar var sem stæðu geislar ástúðar og alúðar, hamingju og hjartanlegrar manngæsku, göfuglyndis og höfðingsskapar.
Die Kostbarkeiten, die sie trug, strahlten von sich aus, und aus ihren Augen leuchteten Zuneigung und Fürsorge, Glück und herzliche Menschlichkeit, Edelmut und Würde.

26) Mannfjöldinn hafði skipað sér í tvær raðir, beggja megin við þá götu, sem brúðinni var ætlað að ganga til kirkjunnar.
Die Menschenmenge hatte sich in zwei Reihen aufgestellt, auf beiden Seiten des Weges, den die Braut zur Kirche gehen sollte.

27) Þar var hverjum manni nákvæmlega til rúms skipað.
Dort war für jeden Mann genau Platz zugewiesen (?).

28) Næst dyrunum stóðu þeir, sem næstir brúðinni áttu að ganga.
Neben der Tür standen diejenigen, die am nächsten zur Braut gehen sollten (?).

29) Var það faðir brúðarinnar, ættingjar hennar, þeir er við voru, og aðrir virðingamenn.
Es waren der Vater der Braut, ihre Verwandten, die mit ihr waren, und andere Würdenträger.

30) Síðan skyldi bætast við brúðfylgdina frá báðum hliðum, þannig að þeir, sem fjarst stóðu klausturdyrunum, yrðu síðastir til inngöngu í kirkjuna, - ef þar yrði þá nokkurt rúm fyrir þá. Dann sollte die Brautgesellschaft von beiden Seiten ergänzt werden, sodass diejenigen, die am weitesten von den Klostertüren standen, die Letzten sein würden, die in die Kirche eintreten – falls es dort dann noch Platz für sie geben würde.

31) Klausturbræðurnir höfðu ráðstafað því svo, brúðinni til virðingar, að himinblátt klæði var breitt á götu hennar alla leið frá klausturdyrunum út að kirkjudyrunum, svo að hvergi stigi hún á bera jörð.
Die Klosterbrüder hatten es so arrangiert, zur Ehre der Braut, daß ein himmelblaues Tuch auf ihrem Weg von den Klostertüren bis zu den Kirchentüren ausgebreitet wurde, so daß sie nirgendwo auf den bloßen Boden treten mußte.

32) Voru hinir yngstu í klaustrinu og þeir, sem lægstir voru að vígslum, látnir annast það.
Die Jüngsten im Kloster und diejenigen, die die niedrigsten Weihen hatten, wurden damit beauftragt.